Iris Tower

De Iris Tower, vlak bij het Brusselse Noordstation, is een naar Belgische normen eerder uitzonderlijk project. De toren telt 33 bovengrondse verdiepingen, is 136 m hoog en heeft de vorm van een ellips. De werf beslaat een klein bemeten perceel, geklemd tussen drukke verkeersassen en de spoorweg. Hoe krijg je dat gerealiseerd? Met een uitstekende voorbereiding, inventieve oplossingen en een goede samenwerking met de aannemer en studiebureau, zo blijkt.
Maar dit is dus een toren, en geen gewone. De vorm, de hoogte en het perceel zijn allemaal bijzonder. Vergden ze ook een bijzondere aanpak?
De hoogte zelf is niet de grootste uitdaging. Maar of je nu tien niveaus bouwt, of twintig of dertig: de dimensionering en de wapening van de kolommen wordt in verhouding aangepast. Alles was heel strak gepland. In de uitwerking van het prefabgedeelte denk je ook goed na over een efficiënte montage. Deze constructie omvat per niveau 21 kolommen. We produceerden kolommen die over twee verdiepingen doorlopen. Bij het plaatsen van die dubbele kolommen neem je al voorsprong voor de volgende verdieping, waar je dan enkel nog balken moet monteren om dat niveau af te werken. Bij twee hoofdkolommen konden we die techniek niet toepassen omdat dit te veel impact zou hebben op de dimensionering ervan. Ze zouden te zwaar worden, wat dan weer de efficiëntie van het sneller plaatsen tenietdoet.
De vorm van een project heeft een zeer grote impact op de productie van je elementen. De gevelbalken aan de buitenzijde volgen allemaal de ronde vorm. Zulke elementen vragen meer studiewerk en zijn complex qua bekistingswerk. Bij een ellips verandert de straal voortdurend en zou de kromming van de elementen nog veel meer variëren. Hier konden we voor het hele gebouw met dezelfde straal werken en dus voor alle kolommen en balken dezelfde kisten gebruiken, mits aanpassing van de lengte. Ook op de welfsels heeft dit een impact. Gezien het gebouw rond is, moet je een oplossing vinden opdat de vloerelementen tenslotte de vorm van het gebouw zouden volgen. Of je legt elk welfsel in een andere straal, of je legt de vloerelementen recht en krijgt aan het eind een spie die onbedekt blijft. Dat zogenaamde taartvormige stuk zou aanvankelijk ter plaatse aangestort worden. Samen met de aannemer, Cit-Blaton, bedachten wij daarvoor een prefaboplossing.
Hoe heeft dat ‘meedenken’ bij de realisatie van de Silver Tower een zichtbaar verschil gemaakt? Economisch, ecologisch, vormelijk…
Het studiebureau had de verbindingen van de V-kolommen aan de ingang aanvankelijk anders opgevat, bijna niet uitvoerbaar in de montage. Wij zochten naar een makkelijkere verbinding. Daardoor kreeg elke kolom een verschillende kolomvoet en –kop. We overlegden met onze collega’s van E-ton, waarna zij zeer accurate, lasergesneden individuele mallen in EPS maakten, die telkens gewisseld werden in de bekisting. Dat gaf ons zeer precieze prefabelementen. Elke kolom had bij aankomst op de werf de juiste kolomkop en –voet, en kon van de eerste keer foutloos gemonteerd worden.
Ook voor die kolommen bracht de ronde vorm van het gebouw een extra uitdaging mee. De kop en de voet van de aansluitende kolommen staan door die ronde vorm niet in één vlak. Dan helpt het als je in 3D kan visualiseren met een programma als Tekla.